آکایران :وب سایت نوآوران - رومینا روشن بین: روز به روز شاهد افزایش سازمان های حمایت از کودکان و نهاد های مدنی هستیم و از سوی دیگر هم آمار کودک آزاری و کودکان کار خیابانی بالا می رود. در این میان مقصر اصلی چه ارگانی است آیا اصلا این مسئله به کم کاری نهادها برمی گردد و یا عوامل دیگر اجتماعی موجب عدم فروکش شدن چنین آسیب هایی می شود؟
امان الله قرائی مقدم در گفتگو با نوآوران تصریح کرد:» قانون خودش را از این قضایا عقب کشیده و طبعا یک دست نمی تواند صدای بلندی را ایجاد کند» ما در این گزارش قصد د اریم تا از حقوق حقیقی کودکان در جامعه آگاه شویم، آیا با چنین جرایمی که در قبال کودکان ایجاد می شود حکمی هم در حال صدور است؟
بنا به گزارش آکاایران : آماری تکان دهنده
به خیال خودتان مگر در سال چند کودک، قربانی خشونت می شوند، آنقدر سر و صدا در مورد این دستان کوچک در جامعه کم شده که دیگر سراغی هم از آن ها گرفته نمی شود. هم قد و قواره ی آدم بزرگ ها نیستند اما از همان جنسند، پس حقوقشان کجاست؟
در این میان باید گفت آمار کودک آزاری در جامعه ی امروز ما تکان دهنده است چرا که بر اساس آمار ثبت شده ، اطلاع به خط 123 اورژانس اجتماعی کشور در سال گذشته، از 148 هزار تماس تلفنی برقرار شده ، تعداد 8 هزار و 664 تماس، مرتبط با موضوع کودک آزاری بوده ، که از تماس های برقرار شده در این ارتباط ، تعداد 5 هزار و 175 مورد مربوط به دختران و 3هزار و 189 مورد نیز مربوطه به پسران بوده است.
آمار های پنهان
اوضاع وقتی نگران کننده تر می شود که بدانیم این آمار به طور قطع نشان گر تمام موارد به وقوع پیوسته در کشور نیست. کار شناسان معتقدند در مقابل یک مورد کودک آزاری که فاش می شود، حداقل 20 مورد دیگر پنهان می ماند. رئیس هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان اخیرا با اشاره به این آمارها به ایسنا گفته است: "با وجود آنکه در سال 81 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان تثبیت شد، اما پس از گذشت بیش از 10 سال هنوز به اندازه کافی در این خصوص اطلاع رسانی نشده است."
ثریا عزیزپناه از توقف 7 ساله لایحه حمایت از کودکان در مجلس انتقاد کرده و گفته است: "متاسفانه کسی به این لایحه توجه نمی کند و در دولت قبل این لایحه معطل ماند و در حال حاضر نیز به مجلس آمده و متوقف شده است و به نظر من نهادهایی همچون سازمان بهزیستی و سازمان های مردم نهاد نسبت به تصویب این لایحه توجه بیشتری نشان دهند."
خانه ی نا امن
بنا بر آمارهای رسمی بیش از درصد کودک آزاری ها در محیط خانه اتفاق می افتد و 80 درصد کودک آزاری ها توسط والدین معتاد صورت می گیرد. عامل 48درصد موارد کودک آزاری ثبت شده در ایران پدران و عامل 23 درصد این موارد، مادران بوده اند. در آماری که اخیرا از سوی مرکز اورژانس اجتماعی کشور اعلام شده است: "از تماس های برقرار شده در ارتباط با موضوع کودک آزاری، تعداد 5 هزار و 175 مورد مربوط به دختران و 3هزار و 189 مورد نیز مربوطه به پسران بوده است.
" بهشید ارفع نیا، عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان پیش تر با اشاره به افزایش جرایم جنسی علیه کودکان به صورت پنهان گفته است: "در برخی موارد تجاوز به کودک از طرف کسانی است که رابطه نزدیکی با کودک دارند و حتی ممکن است از محارم او نیز باشند."
قانون کجای کار است؟
امان الله قرائی مقدم جامعه شناس در مورد چرایی چنین جرایمی در جامعه ی ما به نوآوران می گوید: کودک آزاری دلایل گوناگونی دارد، که مهترین آن ها به فقر ، بیکاری و خانواده برمی گردد بنابراین جامعه موظف است حرکت خودش را درراستای بهبود فرهنگ سازی آغاز کند.
اگر فرهنگ و فعالیت های نهادهای مدنی را کنا بگذاریم بی شک به قانون می رسیم که مهمترین مسئولیت خودش را باید ایفا کند و آن هم جلوگیری از این خشنوت ها است. قرائی مقدم با بیان اینکه قانون خودش را از این ماجرا به شکلی کنار کشیده است، می گوید:»گاهی اوقات به طور مثال برخی از این جرایم به شکل پنهان و در خانه رخ می دهد و والدین که خودشان را صاحب فرزند می دانند معتقدند به قانون ربطی پیدا نمی کند چرا که فرزند خودمان است.
از سوی دیگر برخی از افراد اگر توانایی شکایت کردن هم از پدر و حتی همسر خود داشته باشند این کار را انجام نمی دهند زیرا بر این باورند که آبرویشان در خطر می افتد، اینگونه شکایت ها را به طور حتم در روستاها نداریم و در شهر ها هم به بسیار کم است.
اما ما در جامعه کودکانی داریم که صاحب والدین نیستند و کارتن خواب محسوب می شوند که در این میان تماما قانون موظف است که حامی آنان باشد و خشونت علیه این کودکان بی گناه را سرکوب سازد.
خشونت زاده ی خشونت است
شاید تا به حال به این فکر کرده اید که چه رفتاری علیه کودکان خشونت به حساب می آید، امان الله قرائی مقدم در باب انواع خشونت بر این باور است که خشونت زاده ی خشونت است و در این باره می گوید:” به طور کل خشونت زمانی ایجاد می شود که فرد خودش در گذشته و کودکی قربانی چنین رفتارهایی شده باشد
بنابراین باید از طریق فرهنگ سازی این مسئله را جدی بگیریم و به یاد داشته باشیم که بهبود چنین شرایطی در یک شب حاصل نمی شود بلکه باید در دراز مدت به آن پرداخت .
وی ادامه می دهد: در حقیقت خشونت علیه طفل در خانواده، طیف وسیعی از رفتارهای آسیب رسان را شامل می گردد اما باید گفت که تمامی این رفتارها حول چهار محور آزارهای جسمی، جنسی، غفلت و آزارهای عاطف، روانی است.
این روانشناس با اشاره به این موضوع که اولین بند خشونت جسمی است معتقد است که این نوع خشونت آشکارترین شکل خشونت به حساب می آید که ممکن است علیه کودکان واقع شود، هرگونه اقدام فیزیکی که جسم کودک را با هدف آسیب رساندن یا کنترل وی مورد آزار قرار دهد، در این بخش جای می گیرد.
تربیت یا تنبیه
اشکال مختلف کودک آزاری جسمی به گفته قرائی مقدم شامل شلاق زدن، بستن کودک با طناب یا با اشیاء، کوبیدن به دیوار، سوزاندن با آب جوش یا مایعات داغ و یا استفاده از آتش سیگار (حدود ده درصد از کودک آزاری ها ناشی از سوختگی است) و تکان دادن شدید است.
وی ادامه می دهد: بنابراین مشخص می گردد که ضرب و جرح جزء خشونت است اما در مورد این که آیا تنبیه های بدنی مانند پشت دست زدن، پس گردنی یا به پشت بچه زدن جزئی از خشونت جسمی می شود یا خیر اختلاف نظر وجود دارد.
و همین امر باعث گردیده است که در مورد آزار جسمی تعریف واحدی وجود نداشته باشد. در واقع تعریف های کودک آزاری جسمی تحت تأثیر قوانین و مقررات و ارزش های فرهنگی هر جامعه خصوصاً در زمینه تربیت اطفال و تنبیه و مجازات آنان قرار دارد.
نهادهای مدنی کجای کارند؟
همانطور که قبلا هم به این مسئله اشاره کرده بودیم، روز به روز نهادهای مدنی در حوزه ی فعالیت برای کودکان در حال رشد و افزایش است اما هم چنان شاهد آزار کودکان در جامعه توسط والدین و دیگر افراد هستیم، آیا این سازمان ها به خوبی وظیفه ی خود را انجام نمی دهند؟
قرائی مقدم عملکرد نهادهای مدنی در این راستا را ضعیف می داند و در این باره می گوید:» به عقیده بنده عملکرد آنان ضعیف است چرا که قانون با آنها همکاری جدی ندارد و به تنهایی هم نمی توانند شرایطی را در حد بهبود فراهم سازند، البته ناگفته نماند که وجود چنین سازمان هایی بی تاثیر هم نبوده همانطور که قبلا هم اشاره کرده بودم، در یک شب نمی توانیم همه ی سد ها را برداریم و باید در دراز مدت منتظر نتیجه ای مطلوب باشیم».
آیا به راستی مقصر اصلی چه ارگانی است؟ یا شاید بهتر است بگوییم مقصر اصلی خودمان هستیم که هیچگاه به دنبال فرهنگ سازی غنی برای جلوگیری از چنین رفتارهای نبوده ایم و از سوی دیگر هیچگاه تقاضا برای داشتن برنامه هایی آموزشی در صدا و سیما در راستای حل خیلی از مسائل نداشته ایم، یا اصلا بهتر است بگوییم چرا هیچگاه با سکوت قانون سکوت کرده ایم؟ شاید مقصر خودمان باشیم!
کودک آزاری در خانواده ها
لیلا ارشد فعال حقوق کودک نیز در مورد کودک آزاری به نوآوران می گوید: در حال حاضر کودک آزاری های عاطفی، روانی ،جسمی و جنسی از سوی خانواده ها انجام می شود و معمولا کودک آزاری عاطفی و جسمی توامان با هم شکل می گیرد.
وی معتقد است : هنگامی که مادر یا پدری از دست کودک عصبانی می شود، قبل از اینکه تنبیه جسمی صورت گیرد، حتما تحقیر و توهین و حتی نگاه بد به کودک انجام شده که این خود نوعی کودک آزاری محسوب می شود.
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از حقوق کودکان با تاکید بر اینکه با پیچیده تر شدن و صنعتی شدن جوامع، کودک آزاری ها نیز بیشتر می شود،می گوید: البته نقش رسانه ها و فعالیت آنها در این زمینه باعث شده که کودک آزاری بیشتر مطرح شود، اما نمی توانیم بگوییم کدام یک از انواع کودک آزاری ها بیشتر رخ می دهد. ارشد تاکید می کند: به عنوان فعال حقوق کودک و مددکار اجتماعی طی سال های فعالیت خود نمونه های بارزی از کودک آزاری و عدم توجه والدین به فرزندانشان را دیده ام که دلیل اصلی آنها نداشتن آموزش و آگاهی لازم از سوی خانواده هاست.
آموزش شیوه های فرزند پروری
این فعال حقوق کودک از جای خالی شیوه های فرزندپروری انتقاد دارد و بر این باور است: باید به جوانان شیوه های فرزندپروری و اداره زندگی، همسرگزینی و ... آموزش داده شود اما متاسفانه جای خالی این آموزش ها احساس می شود. بنابراین والدین در بسیاری از مواقع دست به اقدامی می زنند که هدف آنها برای تربیت کودک است اما اثرات تخریبی آن رفتار مانند آزارها تبعات و اثرات ناخوشایندی تا بزرگسالی همراه خواهد داشت.
ارشد به نبود قوانین حمایتی از کودکان اشاره دارد و می گوید: در قانون اساسی عنوان شده تنبیه به قدر کفایت برای تربیت کودک اما هیچ وقت این قدر کفایت ،تبیه و تربیت تعریف نشده و هر فردی (پدر یا مادر) از نظر خود فرزندش را تنبیه می کند که متاسفانه قدر آن مشخص نیست و این مشکلی است که از سال های گذشته وجود داشته و همچنان باقی است.
خلاء قانونی
به گفته وی، حمایت های قانونی و آموزش به جوانان در مواقع مختلف می تواند در تربیت فرزندان نقش موثری داشته باشد و از کودک آزاری جلوگیری شود. این فعال حقوق کودک تاکید می کند : آموزش به جوانان باید از طریق صدا و سیما، آموزش و پرورش، خانواده ها و عمومی انجام گیرد، چرا که در حال حاضر تربیت کودک موروثی شده؛ در حالی که باید پدر و مادر شناخت دقیقی از وظایف خود برای تربیت و مراحل رشد کودک داشته باشند تا بتوانند آنها را به بهترین نحو تربیت کنند.
به گفته ارشد، در طول سال های دانشگاه، دبیرستان و قبل از ازدواج باید راهکارهای تربیت فرزند به جوانان و نوجوان آموزش داده شود.
کودک آزاری عاطفی
وی با اشاره به اینکه معمولا در اغلب خانواده ها در ابعاد متفاوت کودک آزاری عاطفی وجود دارد،ادامه می دهد: تحقیر، توهین، نگاه سرد،نادیده گرفتن، مقایسه ، تبعیض و ... از مصادیق کودک آزاری عاطفی محسوب می شود و به دلیل اینکه والدین نمی دانند در هر سن با کودک چه رفتاری داشته باشند، برای کوچک ترین مسائلی، کودکان خود را آزار می دهند.
این مددکار اجتماعی کودک به لایحه حمایت از حقوق کودک و نوجوان اشاره می کند: در سال 83 با کمک فعال حقوق کودک و متخصصین این لایحه به تصویب رسید و بعد از آن بود که کودک آزاری جرم عمومی محسوب شد بطوریکه هم اکنون هر فردی می تواند کودک آزاری را گزارش کند درحالیکه در گذشته اینچنین نبود.
وی به مشکلات خط 123 اورژانس اجتماعی بهزیستی نیز اشاره می کند و ادامه می دهد: بعد از گذشت چند سال هنوز مددکاران بدون حکم قضایی اجازه ورود به خانه را ندارد و همین موضوع را سخت و روند کار را طولانی می کند.
کودکان بی شناسنامه
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از کودکان به وجود کودکان فاقد شناسنامه در کشور یعنی کودکانی که از روابط صیغه های ثبت نشده بدنیا آمده اند و درحال حاضر پدر آنها را ترک کرده، اشاره دارد و می گوید: در حال حاضر تعدادی از کودکان در کشور زندگی می کنند که در سنین مختلف بوده اما شناسنامه ندارند و گرفتن شناسنامه برای آنها بسیار سخت است.
اما در قانون دهه 1330 امکان گرفتن شناسنامه برای مادران وجود داشته که متاسفانه اجرایی نمی شود و ما خواستار اجرایی شدن این قانون که مربوط به سال های گذشته است، هستیم که متاسفانه این کودکان از والدین ایرانی متولد شده اند.
حمایت کمرنگ از کودکان
عضو سابق هیئت مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان با اشاره به اینکه حمایت های قانونی و اجتماعی در کشورمان از کودکان کمرنگ است، می گوید: هنوز خیلی راه طولانی در پیش داریم تا شرایط بهتری برای کودکان فراهم شود. به گفته ارشد ایران در سال 1372 به کنوانسیون حقوق کودک پیوسته و بر همین اساس باید داشتن شناسنامه را حقی برای کودک دانسته و نسبت به اجرای مفاد این کنوانسیون اقدام کند.
امان الله قرائی مقدم در گفتگو با نوآوران تصریح کرد:» قانون خودش را از این قضایا عقب کشیده و طبعا یک دست نمی تواند صدای بلندی را ایجاد کند» ما در این گزارش قصد د اریم تا از حقوق حقیقی کودکان در جامعه آگاه شویم، آیا با چنین جرایمی که در قبال کودکان ایجاد می شود حکمی هم در حال صدور است؟
بنا به گزارش آکاایران : آماری تکان دهنده
به خیال خودتان مگر در سال چند کودک، قربانی خشونت می شوند، آنقدر سر و صدا در مورد این دستان کوچک در جامعه کم شده که دیگر سراغی هم از آن ها گرفته نمی شود. هم قد و قواره ی آدم بزرگ ها نیستند اما از همان جنسند، پس حقوقشان کجاست؟
در این میان باید گفت آمار کودک آزاری در جامعه ی امروز ما تکان دهنده است چرا که بر اساس آمار ثبت شده ، اطلاع به خط 123 اورژانس اجتماعی کشور در سال گذشته، از 148 هزار تماس تلفنی برقرار شده ، تعداد 8 هزار و 664 تماس، مرتبط با موضوع کودک آزاری بوده ، که از تماس های برقرار شده در این ارتباط ، تعداد 5 هزار و 175 مورد مربوط به دختران و 3هزار و 189 مورد نیز مربوطه به پسران بوده است.
آمار های پنهان
اوضاع وقتی نگران کننده تر می شود که بدانیم این آمار به طور قطع نشان گر تمام موارد به وقوع پیوسته در کشور نیست. کار شناسان معتقدند در مقابل یک مورد کودک آزاری که فاش می شود، حداقل 20 مورد دیگر پنهان می ماند. رئیس هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان اخیرا با اشاره به این آمارها به ایسنا گفته است: "با وجود آنکه در سال 81 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان تثبیت شد، اما پس از گذشت بیش از 10 سال هنوز به اندازه کافی در این خصوص اطلاع رسانی نشده است."
ثریا عزیزپناه از توقف 7 ساله لایحه حمایت از کودکان در مجلس انتقاد کرده و گفته است: "متاسفانه کسی به این لایحه توجه نمی کند و در دولت قبل این لایحه معطل ماند و در حال حاضر نیز به مجلس آمده و متوقف شده است و به نظر من نهادهایی همچون سازمان بهزیستی و سازمان های مردم نهاد نسبت به تصویب این لایحه توجه بیشتری نشان دهند."
آکاایران: کودک آزاری های پنهان در خانه های نا امن
بنا بر آمارهای رسمی بیش از درصد کودک آزاری ها در محیط خانه اتفاق می افتد و 80 درصد کودک آزاری ها توسط والدین معتاد صورت می گیرد. عامل 48درصد موارد کودک آزاری ثبت شده در ایران پدران و عامل 23 درصد این موارد، مادران بوده اند. در آماری که اخیرا از سوی مرکز اورژانس اجتماعی کشور اعلام شده است: "از تماس های برقرار شده در ارتباط با موضوع کودک آزاری، تعداد 5 هزار و 175 مورد مربوط به دختران و 3هزار و 189 مورد نیز مربوطه به پسران بوده است.
" بهشید ارفع نیا، عضو انجمن حمایت از حقوق کودکان پیش تر با اشاره به افزایش جرایم جنسی علیه کودکان به صورت پنهان گفته است: "در برخی موارد تجاوز به کودک از طرف کسانی است که رابطه نزدیکی با کودک دارند و حتی ممکن است از محارم او نیز باشند."
قانون کجای کار است؟
امان الله قرائی مقدم جامعه شناس در مورد چرایی چنین جرایمی در جامعه ی ما به نوآوران می گوید: کودک آزاری دلایل گوناگونی دارد، که مهترین آن ها به فقر ، بیکاری و خانواده برمی گردد بنابراین جامعه موظف است حرکت خودش را درراستای بهبود فرهنگ سازی آغاز کند.
اگر فرهنگ و فعالیت های نهادهای مدنی را کنا بگذاریم بی شک به قانون می رسیم که مهمترین مسئولیت خودش را باید ایفا کند و آن هم جلوگیری از این خشنوت ها است. قرائی مقدم با بیان اینکه قانون خودش را از این ماجرا به شکلی کنار کشیده است، می گوید:»گاهی اوقات به طور مثال برخی از این جرایم به شکل پنهان و در خانه رخ می دهد و والدین که خودشان را صاحب فرزند می دانند معتقدند به قانون ربطی پیدا نمی کند چرا که فرزند خودمان است.
از سوی دیگر برخی از افراد اگر توانایی شکایت کردن هم از پدر و حتی همسر خود داشته باشند این کار را انجام نمی دهند زیرا بر این باورند که آبرویشان در خطر می افتد، اینگونه شکایت ها را به طور حتم در روستاها نداریم و در شهر ها هم به بسیار کم است.
اما ما در جامعه کودکانی داریم که صاحب والدین نیستند و کارتن خواب محسوب می شوند که در این میان تماما قانون موظف است که حامی آنان باشد و خشونت علیه این کودکان بی گناه را سرکوب سازد.
خشونت زاده ی خشونت است
شاید تا به حال به این فکر کرده اید که چه رفتاری علیه کودکان خشونت به حساب می آید، امان الله قرائی مقدم در باب انواع خشونت بر این باور است که خشونت زاده ی خشونت است و در این باره می گوید:” به طور کل خشونت زمانی ایجاد می شود که فرد خودش در گذشته و کودکی قربانی چنین رفتارهایی شده باشد
بنابراین باید از طریق فرهنگ سازی این مسئله را جدی بگیریم و به یاد داشته باشیم که بهبود چنین شرایطی در یک شب حاصل نمی شود بلکه باید در دراز مدت به آن پرداخت .
وی ادامه می دهد: در حقیقت خشونت علیه طفل در خانواده، طیف وسیعی از رفتارهای آسیب رسان را شامل می گردد اما باید گفت که تمامی این رفتارها حول چهار محور آزارهای جسمی، جنسی، غفلت و آزارهای عاطف، روانی است.
این روانشناس با اشاره به این موضوع که اولین بند خشونت جسمی است معتقد است که این نوع خشونت آشکارترین شکل خشونت به حساب می آید که ممکن است علیه کودکان واقع شود، هرگونه اقدام فیزیکی که جسم کودک را با هدف آسیب رساندن یا کنترل وی مورد آزار قرار دهد، در این بخش جای می گیرد.
تربیت یا تنبیه
اشکال مختلف کودک آزاری جسمی به گفته قرائی مقدم شامل شلاق زدن، بستن کودک با طناب یا با اشیاء، کوبیدن به دیوار، سوزاندن با آب جوش یا مایعات داغ و یا استفاده از آتش سیگار (حدود ده درصد از کودک آزاری ها ناشی از سوختگی است) و تکان دادن شدید است.
وی ادامه می دهد: بنابراین مشخص می گردد که ضرب و جرح جزء خشونت است اما در مورد این که آیا تنبیه های بدنی مانند پشت دست زدن، پس گردنی یا به پشت بچه زدن جزئی از خشونت جسمی می شود یا خیر اختلاف نظر وجود دارد.
و همین امر باعث گردیده است که در مورد آزار جسمی تعریف واحدی وجود نداشته باشد. در واقع تعریف های کودک آزاری جسمی تحت تأثیر قوانین و مقررات و ارزش های فرهنگی هر جامعه خصوصاً در زمینه تربیت اطفال و تنبیه و مجازات آنان قرار دارد.
نهادهای مدنی کجای کارند؟
همانطور که قبلا هم به این مسئله اشاره کرده بودیم، روز به روز نهادهای مدنی در حوزه ی فعالیت برای کودکان در حال رشد و افزایش است اما هم چنان شاهد آزار کودکان در جامعه توسط والدین و دیگر افراد هستیم، آیا این سازمان ها به خوبی وظیفه ی خود را انجام نمی دهند؟
قرائی مقدم عملکرد نهادهای مدنی در این راستا را ضعیف می داند و در این باره می گوید:» به عقیده بنده عملکرد آنان ضعیف است چرا که قانون با آنها همکاری جدی ندارد و به تنهایی هم نمی توانند شرایطی را در حد بهبود فراهم سازند، البته ناگفته نماند که وجود چنین سازمان هایی بی تاثیر هم نبوده همانطور که قبلا هم اشاره کرده بودم، در یک شب نمی توانیم همه ی سد ها را برداریم و باید در دراز مدت منتظر نتیجه ای مطلوب باشیم».
آیا به راستی مقصر اصلی چه ارگانی است؟ یا شاید بهتر است بگوییم مقصر اصلی خودمان هستیم که هیچگاه به دنبال فرهنگ سازی غنی برای جلوگیری از چنین رفتارهای نبوده ایم و از سوی دیگر هیچگاه تقاضا برای داشتن برنامه هایی آموزشی در صدا و سیما در راستای حل خیلی از مسائل نداشته ایم، یا اصلا بهتر است بگوییم چرا هیچگاه با سکوت قانون سکوت کرده ایم؟ شاید مقصر خودمان باشیم!
لیلا ارشد فعال حقوق کودک نیز در مورد کودک آزاری به نوآوران می گوید: در حال حاضر کودک آزاری های عاطفی، روانی ،جسمی و جنسی از سوی خانواده ها انجام می شود و معمولا کودک آزاری عاطفی و جسمی توامان با هم شکل می گیرد.
وی معتقد است : هنگامی که مادر یا پدری از دست کودک عصبانی می شود، قبل از اینکه تنبیه جسمی صورت گیرد، حتما تحقیر و توهین و حتی نگاه بد به کودک انجام شده که این خود نوعی کودک آزاری محسوب می شود.
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از حقوق کودکان با تاکید بر اینکه با پیچیده تر شدن و صنعتی شدن جوامع، کودک آزاری ها نیز بیشتر می شود،می گوید: البته نقش رسانه ها و فعالیت آنها در این زمینه باعث شده که کودک آزاری بیشتر مطرح شود، اما نمی توانیم بگوییم کدام یک از انواع کودک آزاری ها بیشتر رخ می دهد. ارشد تاکید می کند: به عنوان فعال حقوق کودک و مددکار اجتماعی طی سال های فعالیت خود نمونه های بارزی از کودک آزاری و عدم توجه والدین به فرزندانشان را دیده ام که دلیل اصلی آنها نداشتن آموزش و آگاهی لازم از سوی خانواده هاست.
آموزش شیوه های فرزند پروری
این فعال حقوق کودک از جای خالی شیوه های فرزندپروری انتقاد دارد و بر این باور است: باید به جوانان شیوه های فرزندپروری و اداره زندگی، همسرگزینی و ... آموزش داده شود اما متاسفانه جای خالی این آموزش ها احساس می شود. بنابراین والدین در بسیاری از مواقع دست به اقدامی می زنند که هدف آنها برای تربیت کودک است اما اثرات تخریبی آن رفتار مانند آزارها تبعات و اثرات ناخوشایندی تا بزرگسالی همراه خواهد داشت.
ارشد به نبود قوانین حمایتی از کودکان اشاره دارد و می گوید: در قانون اساسی عنوان شده تنبیه به قدر کفایت برای تربیت کودک اما هیچ وقت این قدر کفایت ،تبیه و تربیت تعریف نشده و هر فردی (پدر یا مادر) از نظر خود فرزندش را تنبیه می کند که متاسفانه قدر آن مشخص نیست و این مشکلی است که از سال های گذشته وجود داشته و همچنان باقی است.
خلاء قانونی
به گفته وی، حمایت های قانونی و آموزش به جوانان در مواقع مختلف می تواند در تربیت فرزندان نقش موثری داشته باشد و از کودک آزاری جلوگیری شود. این فعال حقوق کودک تاکید می کند : آموزش به جوانان باید از طریق صدا و سیما، آموزش و پرورش، خانواده ها و عمومی انجام گیرد، چرا که در حال حاضر تربیت کودک موروثی شده؛ در حالی که باید پدر و مادر شناخت دقیقی از وظایف خود برای تربیت و مراحل رشد کودک داشته باشند تا بتوانند آنها را به بهترین نحو تربیت کنند.
به گفته ارشد، در طول سال های دانشگاه، دبیرستان و قبل از ازدواج باید راهکارهای تربیت فرزند به جوانان و نوجوان آموزش داده شود.
کودک آزاری عاطفی
وی با اشاره به اینکه معمولا در اغلب خانواده ها در ابعاد متفاوت کودک آزاری عاطفی وجود دارد،ادامه می دهد: تحقیر، توهین، نگاه سرد،نادیده گرفتن، مقایسه ، تبعیض و ... از مصادیق کودک آزاری عاطفی محسوب می شود و به دلیل اینکه والدین نمی دانند در هر سن با کودک چه رفتاری داشته باشند، برای کوچک ترین مسائلی، کودکان خود را آزار می دهند.
این مددکار اجتماعی کودک به لایحه حمایت از حقوق کودک و نوجوان اشاره می کند: در سال 83 با کمک فعال حقوق کودک و متخصصین این لایحه به تصویب رسید و بعد از آن بود که کودک آزاری جرم عمومی محسوب شد بطوریکه هم اکنون هر فردی می تواند کودک آزاری را گزارش کند درحالیکه در گذشته اینچنین نبود.
وی به مشکلات خط 123 اورژانس اجتماعی بهزیستی نیز اشاره می کند و ادامه می دهد: بعد از گذشت چند سال هنوز مددکاران بدون حکم قضایی اجازه ورود به خانه را ندارد و همین موضوع را سخت و روند کار را طولانی می کند.
کودکان بی شناسنامه
مدیرعامل سابق انجمن حمایت از کودکان به وجود کودکان فاقد شناسنامه در کشور یعنی کودکانی که از روابط صیغه های ثبت نشده بدنیا آمده اند و درحال حاضر پدر آنها را ترک کرده، اشاره دارد و می گوید: در حال حاضر تعدادی از کودکان در کشور زندگی می کنند که در سنین مختلف بوده اما شناسنامه ندارند و گرفتن شناسنامه برای آنها بسیار سخت است.
اما در قانون دهه 1330 امکان گرفتن شناسنامه برای مادران وجود داشته که متاسفانه اجرایی نمی شود و ما خواستار اجرایی شدن این قانون که مربوط به سال های گذشته است، هستیم که متاسفانه این کودکان از والدین ایرانی متولد شده اند.
حمایت کمرنگ از کودکان
عضو سابق هیئت مدیره انجمن حمایت از حقوق کودکان با اشاره به اینکه حمایت های قانونی و اجتماعی در کشورمان از کودکان کمرنگ است، می گوید: هنوز خیلی راه طولانی در پیش داریم تا شرایط بهتری برای کودکان فراهم شود. به گفته ارشد ایران در سال 1372 به کنوانسیون حقوق کودک پیوسته و بر همین اساس باید داشتن شناسنامه را حقی برای کودک دانسته و نسبت به اجرای مفاد این کنوانسیون اقدام کند.
منبع : 
گردآوری توسط بخش مراقبت دوران بارداری سایت آکاایران