پایگاه اطلاع رسانی آتیسام : اخبار روز > نوپایان > این جمله آنقدر در همه دیدوبازدیدهای «قدم نورسیده» تکرار می شود که والدین گمان می کنند یک قانون غیرقابل تغییر است.
تازه مادران باورشان می شود بزرگ ترین بلا و مصیبتی که ممکن است یقه وقت و انرژی شان را بگیرد، بغلی شدن بچه است و همه تلاش شان را می کنند که با وجود خواست قلبی خودشان و
گریه های نوزاد، تسلیم نشوند و تا می توانند کودک را در گهواره یا تختش همراهی کنند و از در آغوش گرفتن او امتناع می کنند. اغلب خانواده ها گمان می کنند وقتی بچه ای را با هربار گریه، بغلش کنند، آن نوزاد اسباب دردسر و بغلی می شود و بچه بغلی یعنی بچه ای که 24 ساعته از گردن مادر آویزان است.
شاید شما هم از آن دسته والدینی هستید که گمان می کنید از
لحظه تولد باید عزمتان را جزم کنید تا کودکی لوس تحویل جامعه ندهید و یک انسان قوی و شجاع و خودساخته بارآورید. تصمیم شما قابل درک و ستایش است اما مطمئن باشید تا قبل از 14ماهگی نباید به کودک بیاموزید برای برآوردن خواسته هایی که زبان تقاضایشان را ندارد به گریه های طولانی و جیغ های سرسام آور متوسل شود. او حتی تا قبل از 6 تا8 ماهگی شما را جدای از خودش نمی داند و شما را با خودش یکی می داند. پس بهتر است احتیاجات کودکتان را فورا برایش برآورده کنید. برخی گمان می کنند باید بگذارند کودک کمی گریه کند و هر چیزی را برایش فورا مهیا نکنند. حتی برخی دیگر براساس یک خرافه معتقدند
گریه نوزاد هر چه بیشتر باشد، رزق و روزی آن خانه بیشتر می شود. حتی برخی هم گمان می کنند اینطور است که
کودک صبور و خودساخته تربیت می شود. اما واقعیت خلاف این است.
شک نکنید که با درآغوش نکشیدن کودک و رهاکردن او به جیغ و فریاد زدن، از فرزندتان یک کودک لوس ساخته اید. چرا؟ چون کودک شما یاد گرفته که برای خواسته هایش باید گریه کند و تا دست به مانور اساسی و جدی نزند، کسی به فریادش نمی رسد. او از همان نوزادی احساس عدم امنیت را مز مزه کرده است. بنابراین همین که به سن 9-8ماهگی برسد و شما را به عنوان فردی جدای از خود بشناسد، دچار استرس و عدم امنیت می شود. به همین دلیل، هم میزان گریه هایش بیشتر می شود، هم وابستگی و آویزان بودنش. او می ترسد که شما بروید و دیگر برنگردید چرا که او از بودن شما مطمئن نیست و از در آغوش کشیده شدن سیر نشده و احساس امنیت و آرامش نکرده است.
- برای بغل کردن آماده باشید
شاید با خودتان بگویید: «آخه تا کی این بچه باید آویزون من باشه، من کار و زندگی دارم». باید به شما بگوییم که اگر دلتان می خواهد بچه ای داشته باشید که همیشه دچار ترس از دست دادن باشد و با احساس عدم امنیت و استرس رشد کند، او را به گهواره و تخت و زمین بسپارید. اما اگر آماده درآغوش کشیدن هستید، تا 14 ماهگی می باید هر زمان که کودک نیاز به آغوش شما دارد، دریغ نکنید. نگذارید کار به فریاد و گریه های طولانی بکشد. حتی حاضر باشید که تمام روز او را بغل کنید. در این صورت می توانید از «آغوشی» استفاده کنید. وسیله ای که به شما کمک می کند در عین حال که کودک به سینه شما نزدیک است و توی بغل تان است، دست تان آزاد باشد و بتوانید کارهای دیگری هم انجام دهید.
نوزاد در 3 ماه اول زندگی خود بیشترین میزان گریه را دارد، برخی از گریه ها طبیعی هستند و کودک بدین وسیله نیاز خود را گوشزد می کند. گریه تنها زبان کودک است. گریه های معمولی، پس از برآوردن نیاز او، برطرف می شوند. اما برخی گریه ها، که شدیدتر و طولانی هستند، یعنی بیش از 3ساعت طول می کشد، علل متفاوتی دارند. دلایلی چون دردهای کولیک، سرماخوردگی، عفونت ادرار و... راه های مختلفی برای آرام کردن گریه شدید نوزاد وجود دارد اما یکی از مؤثرترین آنها، بستن کودک به سینه یا پشت است.
در آغوش کشیدن نوزاد لذتبخش است. همه نزدیکان دلشان می خواهد نوزاد شما را بغل کنند. اما والدین و تازه مادرهای حساس معمولا ترس ویژه ای دارند و دلشان شور می زند که کودک را بغل بقیه بدهند. اما کودک شما نیاز دارد که دیگران و اطرافیانش را بشناسد. این مسئله حائز اهمیت است. این بغل کردن ها به کودک شما عشق، احترام و امنیت هدیه می دهد.کاری که شما باید انجام دهید امتناع از بغل کردن نیست بلکه رعایت راه های صحیح بغل کردن نوزاد است. طرز صحیح گرفتن سر و گردن نوزاد، با یک دست بغل نکردن، قرار ندادن 2 دست روی شکم نوزاد و رعایت دیگر نکات امنیتی ضرورت دارد.
شاید باور نکنید که در آغوش کشیدن کودک چه آثار عمیقی در روح و تربیت او دارد. ارتباط جسمی و عاطفی با کودک سبب افزایش اشتهای نوزاد می شود. به جز این، مقاومت او را در برابر عوامل عفونی تقویت می کند. رشد روحی، عاطفی و شناختی کودک بهتر
اتفاق می افتد. کودکانی که از صفر تا 2سالگی بیشتر در آغوش بوده اند و نیاز به بغل شدن در آنها ارضا شده است، تکلم بهتری دارند و از اعتماد به نفس بیشتری برخوردارند.
کودک شما آنچه انجام داده اید را دیده و مثل یک آینه، رفتار شما را تقلید می کند. چه بهتر که رفتار تقلیدی کودک، مهربانی، محبت و درآغوش کشیدن باشد و نه بی تفاوتی، سردی و رها کردن. افرادی که در کودکی محبت دیده اند، یاد گرفته اند که چطور احساسات خود را بروز دهند. آنها چون نیازهایشان به موقع و کامل برطرف شده است بنابراین در بزرگسالی، رفتاری کامل تر، بالغ تر و مسئولیت پذیر تر از خود نشان می دهند.
حتی
کودکان نارس هم به تماس پوستی با والدینشان احتیاج دارند، درحالی که تصور عامه این است که این نوزاد، نارس است و به اندازه کافی رشد نکرده و چیزی از تماس با والدینش نصیبش نمی شود. اما تحقیقات نشان داده که استرس درمان های دردناک با تماس پوستی کاهش پیدا می کند. نوازش کودک تأثیر عمیقی در آرامش و حذف درد و استرس دارد.
کودکانی که به هر دلیلی از خوردن شیرمادر محرومند و با شیرخشک تغذیه می شوند نیاز بیشتری به در آغوش بودن دارند؛ چرا که فرصت در آغوش بودن به خاطر شیرخوردن را از دست می دهند و برخی مادران،
شیشه شیر را هم وقتی نوزاد در تخت خوابیده یا توی گهواره است به او می دهند اما این اشتباه است. کودکان شیرخشکی را باید بیشتر در بغل گرفت و نیاز او به چسبیدن به سینه را برطرف کرد.
کودک را دچار دوگانگی نکنید. اگر فقط زمان هایی که حال خودتان خوب است به محبت و
بغل کردن کودک اقدام کنید و وقتی حالتان بد است او را به حال خود رها کنید و دفعات بد بودن حال شما تعدادش زیاد باشد، کودک شما دچار دوگانگی و به هم ریختگی روانی می شود.
نظر روانشناسان کودک و پژوهشگران، عکس نظر عامه مردم است. آنها معتقدند که نوزاد باید بغلی باشد. نه فقط موقع
شیر دادن که در هر فرصت دیگری خوب است که کودک در آغوش کشیده شود. یعنی کار درست این است که نوزاد را در روزهای اول روی سینه مادر بخوابانید تا او
صدای قلب مادر را بشنود و اگر مادر شرایط جسمی مناسبی ندارد، پدر این کار را انجام دهد و اگر پدر هم نمی تواند دیگر نزدیکان حتما او را در آغوش بگیرند.
- کارشناس: دکتر فروغ نیلچی زاده استاد حوزه و دانشگاه
دختر کوچک من وقتی که به هیئت می رویم خیلی از من درخصوص ایام محرم و اتفاقات روز عاشورا سؤال می کند. شما توصیه می کنید که چه داستان هایی را با چه ادبیاتی برای فرزندان خود بازگو کنیم و از بین همه حماسه های کربلا روی کدام قسمت از این اتفاقات تأکید دارید که برای بچه ها بازگو شود؟
ماجرای کربلا یک سکه دورو است. یک صحنه آن صحنه جنایت های عجیب و غریب است که شنیدن آنها دل هر انسان آزاده ای را به درد می آورد. در حقیقت شاید علت اینکه یکی از لقب های امام حسین(ع) «کشته اشک» است همین است که محال است کسی در مدار انسانیت باشد، قصه امام حسین(ع) و روز عاشورا را بشنود و اشک از چشمان او جاری نشود. اما اینکه ما از کدامیک از صحنه ها باید برای بچه ها بگوییم، نکته تربیتی مهمی است. ما به عنوان والدین یک کودک در نقش بستن ذهنیات او درباره امام حسین(ع) و محرم تأثیر ویژه ای داریم. بنابراین نباید از صحنه های جنایت برای کودکان بگوییم بلکه باید از نقاط روشن و سفید کربلا بگوییم. از صحنه های وفاداری، عشق، محبت و ولایتمداری همه کسانی که شهید شدند یا در کربلا اسیر شدند بگوییم. آنچه باید برای بچه ها، کودکان و نوجوانان از محرم و واقعه عاشورا بگوییم به همراه رعایت این نکته است که اولا باید به زبان قصه بیان شود و ثانیا اینکه ادبیات شیرین و نرمی داشته باشد.
یادمان نرود از کلماتی استفاده نکنیم که روز و واقعه عاشورا و جدال امام حسین(ع) با لشکر ظلم و باطل را به یک صحنه جنایی تبدیل کنیم. اما متأسفانه شاهد هستیم که آن چیزی که فضای داستان های عاشورایی ما را در همه قالب های خود چه دیجیتال، چه قصه های مکتوب و چه شفاهی پر کرده همین صحنه هاست. صحنه های اکشن و جنایی آسیب های جدی را به رفتار و روحیات بچه ها می زند. پس بهتر است مانند یک پدر و مادر آگاه و باهوش باشید و داستان عاشورا را از زاویه های مختلف تربیتی برای کودکان خود بیان کنید. مثلا از ولایت پذیری یاران امام حسین(ع) بگویید، از اهمیت حفظ حجاب بانوان کاروان عاشورا، از نماز اول وقت امام و یاران امام که در وسط میدان جنگ هم ترک نشد و می توانید از این داستان، اهمیت نماز اول وقت در چشم دوستداران امام حسین(ع) را به کودک و نوجوان خود گوشزد کنید. اگر کمی با دقت بیشتری به واقعه عاشورا نگاه کنید می فهمید که چه نکته های گرانبهای ارزشمندی برای تربیت و انس بچه ها پیدا می کنید.
