کودک دلبندتان تیک دارد

تیک‏های حرکتی مانند چشمک زدن، حرکت دادن ناگهانی گردن، بالا انداختن شانه‏ها، شکلک در آوردن و تیک‏های صوتی مانند: سرفه کردن، صاف کردن گلو، غر غر کردن، بالا کشیدن بینی، بوئیدن اشیاء و... می‏باشد. نخستین گام در تعیین شیوه درمانی مناسب، بررسی کارکرد کلی کودک یا نوجوان است (خانواده، معلمین و همسالان گاهی تیک‏ها را به عنوان رفتاری هدفمند تفسیر می‏کنند). درمان باید با آموزش جامع خانواده شروع شود به طوری که کودک مبتلا ندانسته به خاطر رفتارهای تیک تنبیه نشود.
 
مداخلات دارویی در سرکوب تیک تا حدودی مؤثرند. و از مداخلات رفتاری نظیر فنون "وارونه سازی عادت" استفاده می‏شود تا افراد مبتلا از تیک خود آگاهی بیشتری پیدا کنند و حرکات ارادی را شروع کنند که تیک‏ها را جبران کنند. سایر روش‏ها از جمله تمرین تمرکز، خود باز بینی و آموزش واکنش ناسازگار می‏باشد. تصور می‏شود فنون رفتاری و دارو درمانی اثرات یکدیگر را تقویت می‏کنند.