کلید خلاقیت کودکان در دست توانای والدین

خانه هایی که کودکان خلاق پرورش می دهند، خانه هایی هستند که در آنها هم پدران و مادران و هم کودکان دارای «عادات
خلاق» هستند.
مردم بسیار خلاق در خود عادت مورد سوال قرار دادن آنچه مشاهده می کنند را تقویت می کنند و دیدگاه های تازه، یافتن
راه های تازه برای آنچه انجام می دهند و صرفا خلق کردن در هر زمان که امکان داشته باشد را به وجود می آورند.
با مطالعه و بررسی زندگی افراد خلاق و سازنده در هر رشته و موقعیتی متوجه می شویم آنان در برابر ناممکن
متوقف نشده اند و تجربیات نامطلوب و غیرمعمول زندگی را تحت کنترل خود گرفته اند.
گروهی از روان شناسان در کالیفرنیا یک بررسی بلندمدت جالب درباره خانه ها و خانواده های کودکان خلاق به عمل آوردند.
آنها نتایج بررسی خود را با خانه ها و خانواده های کودکانی که خیلی خلاق نبودند، مقایسه کردند.
برخی از گفته های والدین موفق را در پی می آوریم تا شما راز موفقیت آنها را خودتان کشف کنید: ـ من
برای عقاید فرزندم احترام قائل هستم و او را تشویق به بیان آنها می کنم.
ـ من احساس می کنم یک کودک باید برای فکر کردن، رویا دیدن و حتی وقت خود را به بطالت گذراندن فرصت
داشته باشد.
ـ من اجازه می دهم فرزندم بسیاری از تصمیم ها را خودش بگیرد.
ـ من و فرزندم اوقات صمیمانه و گرمی را با یکدیگر می گذرانیم.
ـ من فرزندم را تشویق می کنم کنجکاو باشد و درباره چیزها کاوش و سوال کند.
ـ اطمینان حاصل می کنم که فرزندم می داند آنچه او آزمایش کرده یا انجام می دهد، مورد تایید من است.
اما آنها چطور انجام کاری را به فرزندانشان یاد می دهند: ـ کودک را تشویق می کنند.
ـ رفتاری گرم و حمایت کننده دارند.
ـ عکس العمل آنها نسبت به کودک، برای بالا بردن روحیه اوست.
ـ به نظر می رسد از آن موقعیت لذت می برند.
ـ از بودن با کودک خود شاد هستند.
ـ حامی و مشوق کودک هستند.
ـ کودک را تحسین می کنند.
ـ قادر به برقراری روابط خوب کاری با کودک هستند.
ـ کودک را تشویق به انجام کارها به طور مستقل می کنند.
والدین کودکان غیرخلاق چگونه رفتار کردند آنها که فرزندانشان توانایی به کار گرفتن ایده های نو را ندارند.
آنها می گویند: ـ من به فرزندم می آموزم که وقتی رفتار بدی داشته باشد، به طریقی تنبیه خواهد شد.
ـ من به فرزندم اجازه نمی دهم نسبت به من عصبانی شود.
ـ سعی می کنم فرزندم را از کودکان یا افراد فامیل که دارای عقاید یا ارزش های متفاوتی از ما هستند، دور
نگه دارم.
ـ من معتقدم که یک کودک باید دیده شود، ولی صدایش شنیده نشود.
ـ احساس می کنم فرزندم کمی موجب ناامیدی من است.
ـ اجازه نمی دهم کودکم تصمیمات مرا مورد سوال قرار دهد.
این پدران و مادران وقتی می خواهند کاری را به فرزندانشان یاد بدهند هم رفتاری عجیب دارند: ـ مایلند به کارها
بیش از حد نظم بدهند.
ـ می خواهند همه کارها را کنترل کنند.
ـ نسبت به آنها موقعیت رفتاری خصمانه دارند.
ـ از کودک انتقاد می کنند و پیشنهادهای او را نمی پذیرند.
ـ به نظر می رسد از کارهای کودک خجالت می کشند و به او افتخار نمی کنند.
ـ ـ با کودک در موضع قدرت وارد می شوند و در واقع بین کودک و پدر و مادر رقابت وجود دارد.
ـ در مقابل مشکلات تسلیم می شوند و عقب نشینی می کنند و از کنارآمدن با مشکلات سرباز می زنند.
ـ به کودک فشار می آورند کاری را که آنها دوست دارند، انجام دهد.
ـ با کودک ناشکیبا هستند.
پیام خلاقیت چیزی که هست، هست، ولی لزوما نباید همواره همین طور بماند.
پیام خلاقیت این است: می توانی با چیزی که در اختیار داری کاری کنی تا تغییرش بدهی.
دنیایی که جلوی چشم ماست تنها دنیایی نیست که می تواند باشد.
افراد خلاق به جای گفتن این که «هیچ کس این کار را نمی کند!»، می گوید: «از چه راهی می شود این کار را کرد؟»
یا «چطور می شود این را بهترش کرد؟» داشتن این طرز تفکر مستلزم این نیست که ابزار و مواد گران قیمت مهیا
کنیم، بلکه به این معناست که چگونه از محیط خود حداکثر استفاده را بکنیم و نه با خیالبافی های بیهوده از
تبادلات خود با کودکان بیشترین نتیجه را بگیریم. در ضمن نمی خواهیم یادگیری کودکان و رشد آنان را با عجله تسریع
کنیم.
هدف این است که درک آنان را عمیق کنیم و کاری کنیم که برای همیشه بتوانند درکی از خلاقیت و
تخیل دارا باشند و با آن درگیر شوند.
فراموش نکنیم، جامعه به دست افراد کارآمد ساخته شده و پیشرفت کرده که از تخیل خود برای تکامل بخشیدن به
فکرهای بکر نسل های قبلی بهره جسته اند.
آفتاب