این متخصص حوزه بهداشت روان، ابعاد ترس از مدرسه را به صورت نگرانی جدایی از والدین به ویژه مادر و ترس از فضای مدرسه، معلمان و کلاس برشمرد و افزود: ترس از مدرسه می تواند ناشی از وابستگی کودک به والدین به ویژه مادر باشد، معمولاً این وابستگی در تک فرزندها، فرزندان اول خانواده و پسرها بیشتر است؛ این ترس ناشی از دور شدن کودک از مادر است، جالب است بدانید این مادر است که اضطراب خود را به فرزند منتقل می کند، «مواظب باش»های مادر نشان دهنده اضطراب خود اوست که به فرزندش منتقل می شود.
وی ادامه داد: نوع دوم نیز به ترس از فضای مدرسه، معلمان، کلاس و اذیت احتمالی همشاگردی ها مربوط می شود که علت آن عدم توجیه مدرسه توسط والدین است.
این روانپزشک تصریح کرد: در تحقیقی میزان اضطراب دانش آموزان کلاس اول ابتدایی که چند روز پیش از شروع کلاس ها از دور مدرسه و کلاس های درس را دیده بودند، بررسی شد. نتایج نشان داد کودکانی که در ساعات آرام روز و پیش از شروع کلاس ها مدرسه را از دور دیده بودند، اضطراب کمتری موقع آغاز سال تحصیلی نسبت به دیگران نشان داشتند.
این متخصص حوزه بهداشت روان در لاپلاس گفت: همه روانپزشکان تأکید می کنند چنانچه کودکی روز اول به مدرسه نرفت، والدین با این رفتار مقابله کنند زیرا ماندن در خانه اضطراب و ترس را باقی می گذارد، بهتر است والدین یا یکی از آنها به ویژه مادر کنار کودک باشند، همچنین والدین توجه داشته باشند که کودک را با وجود گریه زیاد، وسط روز به خانه نیاورند و با خوردنی و آشامیدنی، رفتار نادرست کودک را تقویت نکنند چرا که می توانند موجب شکل گیری این ذهنیت در او شود که خانه محیطی امن و آرام است، بنابراین تطبیق با مدرسه سخت تر می شود.
وی ادامه داد: حتی اگر لازم شد کودک را به خانه بیاوریم باید تا پایان ساعت کلاس ها با او برخوردی شبیه آنچه در مدرسه اتفاق می افتاد داشته باشیم، زیرا براساس پدیده شرطی شدن کودک می آموزد که همه خوشی ها در خانه و ناخوشی ها در مدرسه است و این رفتارها در نهایت مدرسه گریزی را تقویت می کند. بعد از اتمام ساعات مدرسه می توان اجازه داد تا کودک بازی کند.
این روانپزشک گفت: نکته دیگری که اکثر مادران با آن مواجه می شوند همراه شدن مادر با کودک سر کلاس است، شاید این رفتار زنگ اول و موقع جشن قابل قبول باشد، اما حضور مادر در تمام ساعات مدرسه قابل قبول نیست، پیشنهاد می شود مادر در مدرسه باشد ولی به کودک نگوید به خاطر او در مدرسه است و با صحبت کردن با دیگر مادران یا تلفن خود شرایط را عادی جلوه دهد.
وی افزود: معمولاً بیش از 85 درصد دانش آموزانی که مدرسه هراسی دارند بعد از گذشت دو هفته بهتر می شوند. در برخی موارد نیز که کودک علائمی مانند تپش قلب شدید، لرزش، عرق کردن کف دست و تنگی نفس را نشان می دهد نیز باید کودک در مدرسه بماند و روز بعد اگر امکان دارد پزشک به مدرسه رفته یا او را به نزدیک ترین درمانگاه برده تا داروهای ضد اضطراب برایش تجویز شود.
باغبانیان خاطرنشان کرد: آنچه در رویارویی با اضطراب مدرسه اهمیت دارد این است که والدین بدانند رفتار کودک عمدی نیست، دانستن این نکته در دانستن مشکلات کودک و تطبیق با مدرسه بسیار مؤثر است، همچنین با پخش سرود و بازی های گروهی فضای شادی را برای دانش آموزان به وجود آورد که اتفاقاً در اجتماعی شدن آنها و پذیرفتن گروه جدید مؤثر است.