ناز پرورده بار آوردن کودک و آسیب پذیری او در بزرگسالی

به دنیا آوردن بچه و بزرگ کردن آن به تنهایی کافی نیست , باید برای تربیت بچه وقت گذاشت و او را به شیوه صحیح تربیت کرد. یکی از مشکلات بچه های امروزی لوس و نازنازی بودن آن هاست. فرزندان ناز پرورده زاده دست پدر و مادرهایی هستند که از لطف زیاد تمام امکانات را در اختیار فرزندان شان قرار داده اند

سیما منادی روان شناس و مشاور جوان، اظهار داشت: برخی والدین نازپرورده بار آوردن فرزندان خود را یک امتیاز می دانند
زیرا اعتقاد دارند فراهم کردن خواسته های مادی آن ها بطور کامل باعث رفع تمام نیازها در زندگی است.

وی تصریح کرد: اعمال سیاست در مقابل خواسته های فرزندان توسط والدین بسیار مهم است بطور مثال از هر سه
خواسته کودک، یکی را برآورده، دومی را به زمان آتی موکول کنید و به سومی نه بگویید، در این صورت
کودک می آموزد که در زندگی لزوماً نباید به تمام خواسته های خود دست یابد.

منادی افزود: کودکانی که به تمام خواسته ها و نیازهای مادی خود دست یافته اند در آینده در مواجهه با
نخستین شکست یا مشکل مالی دچار آسیب های روحی می شوند.

این روان شناس در پایان گفت: اگر فرزندان از کودکی یاد بگیرند که هر چیزی را براحتی نمی توان به دست
آورد در آینده نیز به خوبی می دانند برای دستیابی به اهدافشان باید متکی به بکارگیری توانایی های خودشان باشند.

گاهی خانواده های مرفه از رفتارهای فرزندان لوس و نازپرورده شان آزرده می شود و به فکر چاره و بررسی روانشناسی این موضوع می افتند. در این مقاله تامل برانگیز به بررسی پدیده رایج تجمل گرایی در طبقاتی از اجتماع کنونی ایران پرداخته شده و ریشه ها و اثرات منفی آن بر پرورش کودکان، موشکافی و بررسی شده است. کودک سیتی شما را به مطالعه این مقاله دلپذیر که توسط هفته نامه سلامت نگاشته شده است دعوت می کند:

تجمل گرایی واژه سختی است. اتوکشیده و شق و رق. حتی افرادی که در چارچوب آن زندگی می کنند و روزگار می گذرانند، سعی می کنند به نوعی آن را رد کنند اما نه، گویا باید در جمله آخر تجدیدنظر کرد، وقتی در خیابان هایی راه می رویم که ماشین های چندمیلیاردی تنها برای به چشم آمدن و نماش دادن از آنها رد می شوند، وقتی کانال های شبکه ای را زیر و رو می کنیم و به وضوح شاهد به نماش گذاشتن اجناس و کالاها و زندگی هایی هستیم که جز تجملاتی بودن صفتی ندارند.

تجمل گرایی واژه سختی است اما سخت تر از آن دیدن فرو رفتن در تجملات در نسل
و مردم است که می خواستند خلاف چنین جهتی حرکت کنند و شاید سخت تر این باشد
که تجمل گرایی به جنین های به دنیا نیامده هم رسیده.

جنین های که قرار است در سیسمونی های چندصد میلیون بخوابند، بغلتند، زندگی کنند و تولدهای شاهانه بگیرند و در دنیای بچگی شان فخر لباس و وسایل آنچنانی شان را به هم بفروشند. تجمل گرایی واژه سختی است اما سخت تر از آن بلایی است که قرار است بر سر نسلی بیاید که باید در چنین افکاری دست و پا بزنند. در این مطلب به تجمل گرایی پرداخته ایم که می خوانید. در تهیه این پرونده پرنیان پناهی و فاطمه صفوی همکاری داشته اند.

فرزندان ناز پرورده و لوس

تجمل گرایی یعنی تمایل و گرایش به آراسته شدن و تجملات. به نظر می رسد این گرایش در جامعه فعلی ما چه در سطح خانواده ها و چه در سطوح فعلی ما چه در سطح خانواده ها و چه در سطوح بالاتر رو به افزایش و آثار منفی آن در تمام سطوح قابل لمس است. اینکه چرا گرایش به تجمل گرایی تا این حد افزایش یافته از جنبه های مختلف قابل بررسی است. به خصوص که می دانیم فرهنگ ساده زیستی و قناعت در جامعه ما از دیرباز از نسلی به نسلی دیگر، هم توصیه می شده و هم به عنوان یک ارزش فرهنگی شناخته می شده است.

شاید وجود فضای رقابت بین افراد جامعه است که به این موضوع دامن می زند.
گویی آدم ها با هم در حال مسابقه برای هرچه باشکوه تر کردن وسایل زندگی شان هستند.
در چنین فضایی خیلی از افراد فکر می کنند نباید از قافله عقب بمانند.

اینجا لازم است به یک نکته اشاره کنم، قدرت مالی و استقلال پولی تا جایی که فرد امکان تهیه وسایلی را که می خواهد و می تواند از آنها لذت ببرد، پیدا کند خواهد توانست در افزایش احساس رضایت و شادی فردی نقش داشته باشد، اما تحقیقات نشان می دهد از سال های ۱۹۶۰ تا ۲۰۱۰ با وجود اینکه میزان درآمد در اقشار خانواده کشورهای توسعه یافته بیشتر شد، تفاوتی در میزان رضایت از زندگی و احساس شادمانی آنها نداشته است یعنی پول تا جایی که نیازهای ما را برآورده کند، می تواند نقش موثری داشته باشد و بیش از آن در خوشبینانه ترین حالت ممکن اثری بر ایجاد «حس خوب» در ما نخواهدداشت. به قول عطار:

خلعت دنیا زیاد از خویشتن دردسر است

آنچه می آید زیاد از آستین، چین می شود

باشگاه خبرنگاران و کودک سیتی