آموزش بدون مرز | در خانه

جان برد هرگز گمان نمی‌کرد که دستگاه اختراعی‌اش به حدی برسد که در اکثر خانواده‌ها یافت شده، در بهترین محل منازل جای خوش کرده و تماشا کنندگانش ساعت‌ها به آن چشم دوخته و بسیاری نیز برنامه‌های زندگی خود را با آن تنظیم می‌کنند. ببینندگان این دستگاه جادویی ، کوچک و بزرگ بدون هیچ زحمتی، تنها با فشار دادن یک دکمه، در تارهای تصویری آن اسیر می‌شوند تا بدان حد که گذشت زمان را احساس نمی‌کنند و آرام آرام پیام‌هایی در زندگی آنها راه باز می‌کند و جای خوش کرده و نگاه بیننده همان می‌شود که پیام دهندگان می‌خواهند، یک پذیرایی همانند ساز.

طبیعتاً کودکان نیز از این مساله مبرا نیستند یک دانش‌آموز مدرسه ابتدایی 980 ساعت در کلاس است در حالیکه 1340 ساعت بیننده تلویزیون، و به همین نسبت در سایر رده‌های سنی بالا و پایین این آمار و ارقام به چشم می‌خورد. والدین نیز در این امر یاری دهنده هستند و بعضی از آنها به جای صحبت با فرزندان خود و یا جایگزین کردن برنامه‌ای به جای تلویزیون برای آنها، ترجیح می‌دهند از تلویزیون به عنوان ساکت کننده استفاده کنند. این دیدن‌ها، عادت به دیدن برنامه‌های تلویزیونی را افزایش می‌‌دهد در حالیکه شاید بسیاری از آنها ندانند که گذراندن ساعات طولانی نگاه کردن تلویزیون منجر به اختلالات رفتاری و شناختی در کودکان می‌شود و آنها را با مشکلاتی چون اضطراب افسردگی، بدخوابی، اختلال در تمرکز، رفتارهای تهاجمی و کمبود مهارت‌های ارتباطی، درگیر می‌کند. هر چقدر این عادت زودتر کاهش یابد ، از مشکلات رفتاری کودکان بیشتر کاسته می‌شود.

علاوه بر این ناهنجاری‌های رفتاری مشکلات جسمانی چون درد چشم، صرع، حساسیت به نور، کم تحرکی چاقی، مشکلات ستون فقرات و... از جمله مواردی است که با استفاده زیاد از تلویزیون به وجود می‌آید.

با همه این مسائل، نمی‌توان باین مطلب اشاره نکرد که تلویزیون این امکان را به وجود آورده که ارائه دهنده اطلاعات بسیاری است. کودکان‌ بسان دیگر بیننده‌‌ها، همه گونه اطلاعات را از تلویزیون دریافت می‌کنند. از تبلیغات کالا گرفته تا آداب و رسوم‌ها.

از زندگی حیوانات تا سفر به اعماق دریاها یا اوج آسمان‌ها، از فن و فن‌آوری تا جنگ و خونریزی و بالاخره دیدن آنچه که در زندگی واقعی می‌بیند یا امکان دیدنش برای او وجود ندارد.