نیم وجبی های جنگجو

 بیشتر بچه‌ها با یکدیگر مشاجره و دعوا می‌کنند. بعضی‌ها همواره و برخی به ندرت. همچنان که اکثر بزرگ‌ترها هم این کار را می‌کنند. دعوای بچه‌ها تقریبا بر سر هر چیز و همه چیز است، این اسباب‌بازی مال کیست، فلانی چه گفت، فلانی چه کار کرد ، نوبت کیست که این کار را بکند و غیره. این رفتارها با وجود آن که غیرطبیعی نیستند، اما اغلب ناخوشایندند. بچه‌ها اغلب از جر و بحث و دعوا لذت می‌برند ، اما اگر این جر و بحث از کنترلشان خارج شود ، خیلی سریع نظر خود را عوض می‌کنند. بحث و جدل خواهر و برادرها امری کاملا عادی، اما ناراحت‌کننده‌است .

 ناراحت نباشید، خواهر و برادرها از همدیگر چیزهای زیادی در مورد زندگی می‌آموزند. اما چگونه می‌توان در جدال بچه‌ها نفوذ کرد؟ برای همین راه‌حل‌های زیر برای پایان دادن به دعوای فرزندان به شما عزیزان پیشنهاد می‌شود.

شاید برای شما تعجب‌انگیز باشد که قدم بعدی ما برای رهایی یافتن از مشاجره و دعوا، این است که شما از مجازات و تنبیهی که اعمال می‌کنید، بکاهید.

 تجربه‌های زیادی نشان می‌دهند که هر چه کودکان بیشتر تنبیه و مجازات شوند ، بیشتر مشاجره و دعوا می‌کنند.

خواهر و برادرها باید یاد بگیرند که بدون ملاحظه شما با هم کنار بیایند ، آنها باید یاد بگیرند که چگونه با یکدیگر گفتگو کنند؛ حتی وقتی با هم مخالفند. هیچ قانونی نمی‌گوید که شما باید با گوش دادن به این بحث‌ها خود را شکنجه کنید. به آنها بگویید که اگر اختلاف‌نظری دارند، می‌توانند تا حدی که دوست دارند در مورد آن بحث کنند، اما باید این کار را در جای دیگری انجام دهند. به بیان دیگر، از آنها بخواهید تا اتاق را ترک کنند.

چنددقیقه از اتاق خارج شوید. احتمالا وقتی برمی‌گردید، بحث و جدل تمام شده است، این طرح خروج ، اغلب نتیجه‌ بخش است. زیرا خواهر و برادر گاهی اوقات به این امید وارد معرکه می‌شوند که شما مداخله کرده و یک نفر را برنده اعلام کنید. پس بدون مخاطب، این مساله به خودی خود از بین می‌رود.

 به بچه‌ها بگویید که تا یک ساعت جداگانه بازی کنند. اجازه ندهید که هیچ یک از آنها طی این یک ساعت، تلویزیون تماشا کند یا مشغول بازی‌های رایانه‌ای شود. اولین واکنش آنها احتمالا این است که: «چه عالی! من به هیچ وجه دلم نمی‌خواست با او بازی کنم». اما وقتی بازی کردن به تنهایی به قدر کافی خسته‌کننده باشد، کم‌کم تمایل نشان می‌دهند که یک بار دیگر با هم بازی کنند.

راه‌حل‌هایی برای نزاع بر سر بدون اجازه برداشتن وسایل یکدیگر

- اگر متوجه شدید که خواهر یا برادری بدون اجازه دیگری وسایل او را «قرض می‌کند»، باید مقدار کرایه‌ای را که از قبل تعیین کرده‌اید به او بپردازد. اگر آن شیء خراب یا کم شود، آن کودک باید چیزی باارزش مساوی با آن شیء یا باپول توجیبی‌اش،کارش را جبران کند.

- کودکی که یکی از وسایلش را دیگری برداشته است، می‌تواند چیزی از وسایل خواهر یا برادر دیگر را به مدت یک روز استفاده کند (البته به غیر از بعضی وسایل خاص!).

- هر گاه کودک از دیگری برای برداشتن وسایلش اجازه می‌گیرد، جمله مثبتی بیان کنید تا نشان دهید که این کارش را تحسین می‌کنید.

- با پذیرش خشم کودکان نسبت به یکدیگر آغاز کنید، این کار، به تنهایی ممکن است آرامشان کند.

- به حرف‌های هر یک از آنها با احترام گوش دهید.

- نشان دهید که پیچیدگی مساله را درک می‌کنید.

- نشان دهید که به توانایی آنها در یافتن راه‌حل مناسب ایمان دارید.

- اجازه ندهید دعوای فیزیکی ادامه یابد.

وقتی رقابت بچه‌ها صورت فیزیکی به خود می‌گیرد و فرزندان کتک‌زدن یکدیگر را آغاز می‌کنند، شاید وسوسه شوید که کناره بگیرید و به تماشای پایان طبیعی مشاجره و ستیز بنشینید؛ این که خودشان قضیه را حل کنند. اما این یک راه چاره منطقی به نظر نمی‌رسد وممکن به کودکان آسیبی برسد.

یکی از رایج‌ترین صحنه‌ها، دعوای کودک کم سال‌تر (معمولا یک نوپای 18 تا 24 ماهه) با کودک بزرگ‌تر و کتک خوردن کودک بزرگ‌تر است، هر چند که او درشت هیکل‌تر، حساس‌تر و آرام‌تر است. «مامان، امیر موهایم را می‌کشد.» بعد از شنیدن این شکایت توام با گریه از کودک بزرگ‌تر، برای چهاردهمین بار در ضمن نیم ساعت، ممکن است وسوسه شوید که از یک راه‌حل بدیهی استفاده کنید: «تو هم موهاشو بکش تا بدونه که مو کشیدن درد داره». اما راه‌حل بهتر، تقدیر و تشویق کودک بزرگ‌تر به خاطر تحملش و یاد دادن این نکته که از او فاصله بگیرد و به اطاق دیگری برود.

 آن دو را وادارید تا با فاصله از هم بنشینند. به آنها بگویید هر وقت مشکل‌شان حل شد، می‌توانند از جایشان بلند شوند. ابتدا، می‌توانید به آنها جهت دهید. به مرور زمان یاد خواهند گرفت که چگونه خودشان باهم مذاکره کنند و به توافق برسند.

 از بچه‌ها بخواهید با کمک شما توافقنامه‌ای بین خود امضا کنند. دقیقا توضیح دهید که چه چیزهایی غیرقابل قبول است و مجازات زیر پا گذاشتن مفاد قرارداد چیست. بچه‌ها را وادارید تا توافقنامه را امضا کنند و آن را در محلی قابل دید بچسبانید. در مواقع ضروری، براساس مجازات‌های توافق شده عمل کنید.

 همیشه تصور نکنید کودکی مقصر است که دیگری را می‌زند. بعضی اوقات «قربانی» خواهر یا برادرش را به حد جنون تحریک کرده، اذیت کرده و یا مورد سوء‌استفاده قرار داده است. گرچه هیچ گاه درست نیست که کودکی دیگری را کتک بزند، اما وظیفه شماست که از اذیت‌های پشت صحنه‌ای که کاسه صبر فرزندتان را لبریز می‌کند، آگاه باشید. اگر متوجه شدید چنین مساله‌ای درباره آنها صادق است، براساس نوع رفتارشان با آنها برخورد کنید.

وقتی فرزندانتان بدون دعوا با هم بازی می‌کنند، چنین تحسینی به کار ببرید: «خوشحالم که شما بچه‌ها از بازی با هم لذت می‌برید.» وقتی همه چیز خوب پیش می‌رود، توجه مثبت شما آنها را تشویق می‌کند تا رفتار مثبتشان را ادامه دهند.

والبته فراموش نکنید واکنش صحیح شما زمانی که عصبانی می شوید و یا با همسرتان اختلاف نظر دارید می تواند بهترین الگو برای فرزندانتان باشد تا آنها هم در هنگام خشم واختلاف رفتار معقولی داشته باشند .

موفق باشید.