الگوهایی برای آرامش
پدر و مادر هم مثل هر انسان دیگری روزهای خوشی و غم دارند . مشکلات جزء جدا نشدنی زندگی هر انسانی است. اما در خانواده و در مقابل فرزندان این پدر و مادر هستند که باید مراقب
رفتارشان باشند و در صورت ناملایمات خارج از خانه و یا مشکلات داخلی
بتوانند بر رفتارشان کنترل داشته باشند.
پدر و مادر در صورتی که کنترل رفتارخود را از دست بدهند ، پیغام بدی را به فرزندان منتقل می کنند.
کنترل خشم کودک
یک کودک در سن 8 سالگی آنقدر بزرگ شده که بفهمد رفتار بدش شما را ناراحت کرده، اما شما باید برای کنترل خشم خود کاری بکنید. نیازی نیست که خشم خود را به طور کامل بیرون بریزید و رفتار پرخاشگرانه داشته باشید تا به وی بفهمانید رفتارش بد بوده و موجب ناراحتی‌تان شده است، زیرا فرزندان بویژه در سنین پایین تصور می‌کنند هر کاری والدینشان انجام می‌دهند درست است.
پس اگر مراقب رفتار خود نباشید ، از رفتارهای اشتباه شما نیز الگوبرداری می‌شود و تصحیح آن بسیار دشوار خواهد بود.
در مقابل میتوانید با صحبت کردن به او کمک کنید. مثلا اگر برادرش را کتک زده است با صحبت کردن به او نشان دهید که کتک زدن برادر کوچکش کار بد و ناراحت‌کننده‌ای بوده و مطمئن باشید تاثیر این کار بمراتب بیشتر از این است که در مقابل این رفتارش او را هم کتک بزنید تا بفهمد کار بدی کرده است.
در بسیاری موارد ما خشم خود را کنترل می‌کنیم تا از عواقب تشدید شدن و وخیم‌شدن جریانات جلوگیری کنیم، همان‌طور که روی زمین یک ملحفه پهن می‌کنیم تا از ساییده شدن پوست لطیف کودک به زمین زبر و خشن جلوگیری کنیم. نگذارید کسی به شما بگوید بچه‌ای که کتک نخورد ادب نمی‌شود ، زیرا وقتی شما با یک کودک یک تا 3 ساله چنین رفتار بدی می‌کنید انگار خود را تا حد او پایین آورده‌اید و خودتان نیاز به راهنمایی دارید تا بهتر رفتار کنید.
در مقابل بهتر است به دنبال راهی برای پرت کردن حواس او و جلب توجهش به کار دیگری شوید تا از فریاد کشیدن یا هر کار بد دیگری خودداری کند.
در مورد کودکان بزرگ‌تر میتوانید از شوخی کردن استفاده کنید. یعنی کاری را که انجام داده وقتی در تنهایی با او قدم می‌زنید به گونه‌ای برایش تعریف کنید که برایش خنده‌دار باشد و دیگر نخواهد آن را مرتکب شود.
در مورد سنین پیش‌دبستانی یا دبستانی ترک کردن صحنه رمز موفقیت است. به جای این‌که با ناراحتی شروع به تمیز کردن فرش یا جمع کردن غذاهای ریخته کنید، در حدود 5 دقیقه او را تنها بگذارید.
حتی میتوانید بدون هیچ کلامی کمی از او فاصله بگیرید. از پنجره به بیرون خیره شوید یا لباس‌هایتان را از روی بند رخت جمع کنید. مهم نیست دقیقا چه می‌کنید، بلکه مهم این است که به او زمانی را می‌دهید تا خود را مورد بررسی قرار دهد و به دنبال راهی برای شروع دوباره گفتگو و ارتباط با شما باشد.
کودکان ما بسیاری از رفتار ها را از ما می آموزند ، پس بهتر است با حفظ آرامش در شرایط سخت به او کمک کنیم تا در ست رفتار کند.
تهیه کننده: داوودی
منبع:تبیان