دلایل زیادى براى انگیزه نداشتن نوجوانان وجود دارد، البته نوجوانان براى انجام کارهایى که والدین شان از آنان مى خواهند، انگیزه ندارند اما براى کارهایى که خودشان دوست دارند (مثل گفت و گوى تلفنى با دوستانشان، مهمانى دوستانه، بازى با دوستان) با انگیزه عمل مى کنند.
در اینجا به بعضى از دلایل بى رغبتى نوجوانان به پیروى از دستورات والدین اشاره مى کنیم :
1 - پدر و مادرها وقتى کارى را از نوجوان خود مى خواهند عجول و عصبى رفتار مى کنند، در نتیجه فرزند خود را دعوت به مقاومت مى کنند.2 - نوجوانان احساس مى کنند عشق والدینشان به آنان عشقى مشروط است (اگر مطابق خواسته هاى آنان عمل کنم مرا دوست دارند). این حس آسیب زننده است و نوجوان را دچار سرخوردگى و مقاومت بیشتر مى کند.3 - پدر و مادر اجازه نمى دهند فرزندشان چیزهایى را که به خودش مربوط مى شود و برایش اهمیت دارد کشف کند.4 - والدین به فرزندان خود اجازه نمى دهند از شکست خود درس بگیرند. یکى از راه هاى آموزش مسئولیت پذیرى به نوجوانان، بى مسئولیتى آگاهانه است. به آنان اجازه دهید کارى را شروع کنند، در آن شکست بخورند، سپس با آنان همدردى نشان دهید، به آنان کمک کنید بفهمند چه اتفاقى افتاده، اشکال کار در کجاست، چه درسى از آن گرفته اند و در آینده چه باید بکنند که در چنین موقعیتى موفق شوند.5 - والدین در اکثر موارد به جاى آنکه از فرزند خود بخواهند با منطق و استدلال صحیح، راه حل مسئله را پیدا کند، به فرزند خود «مى گویند» چه باید بکند. نوجوانان بیشتر دوست دارند برنامه اى را که در طراحى آن کمک کرده اند دنبال کنند.6 - والدین انتظار دارند فرزند نوجوانشان فراموش نکند کارها و وظایف شخصى خود را در منزل انجام دهد، گویى این کار نشان دهنده مسئولیت پذیرى اوست. نوجوانان حتى وقتى خودشان در طراحى برنامه اى همکارى کرده اند بازهم فراموش مى کنند برنامه را به طور منظم و مستمر دنبال کنند، چون این کارها در فهرست اولویت هاى آنان مقام اول را ندارند. این به معنى بى مسئولیتى آنان نیست. بلکه به این معناست که آنان نوجوان هستند. یک یادآورى دوستانه مشکل بزرگى ایجاد نمى کند.از حس شوخ طبعى خود براى این کار استفاده کنید و سعى کنید زیاد بحث نکنید. مثلاً یادداشتى بنویسید. اگر مجبور شدید حرف بزنید مى توانید فقط از او بپرسید : «چه قرارى باهم داشتیم؟»7 - لازم است والدین در عین قاطعیت، مهربان باشند. در فضایى به دور از عصبانیت و ایجاد تنش، همه بهتر و راحت تر کار مى کنند.
چرا بچه ها با والدین خود همکارى نمى کنند؟
اکثر والدین فکر مى کنند که نوجوانانشان حس همکارى ندارند. اگر این والدین به جاى راهنمایى کردن فرزندشان به استفاده مفید از قدرت خود، الگویى خشن و عصبى براى آنان طراحى کرده اند، پس حق دارند؛ فرزندشان حس همکارى ندارد! «همان کارى را بکن که من مى گم!» این حرف جایى براى همکارى باقى نمى گذارد؛ برعکس، نوجوان را دعوت به شورش مى کند.وقتى بچه ها نمى خواهند همکارى کنند به این معنى است که والدین یا معلمان محیط همکارى براى مشارکت حقیقى آنان در برنامه ریزى ، راهکارها و ایده هاى خلاق فراهم نکرده اند. بسیارى از نوجوانان به جاى استفاده از حس خویشتندارى و همکارى با بزرگترها ، با مقاومت و شورش در برابر کنترل والدین ، انرژى زیادى صرف محافظت از «حس اعتماد به نفس » خود مى کنند.تا وقتى به جاى فرزند خود تصمیم مى گیرید ، برنامه ریزى مى کنید و مسئولیت کارهاى او را قبول مى کنید، نوجوانتان انگیزه اى براى همکارى و مسئولیت پذیرى ندارد. شاید پرسش واقعى این باشد: «چگونه مى توانیم براى والدین انگیزه استفاده از روش هاى ایجاد انگیزه براى نوجوانان ایجاد کنیم؟»نوشته: جین نلسون- ترجمه: فرح شیلاندرىچگونه با فرزند نوجوانمان صحبت کنیم ( قسمت اول ) ، ( قسمت دوم ) ، ( قسمت سوم ) پول توجیبی و تجربه های شیرین مستقل شدن نوجوانان چگونگی انتقاد از نوجوانان دوست نوجوان خود باشیم دغدغه های والدین و انتظارات فرزندان ویژگی های دوران نوجوانی الگوی نوجوان شما چه کسی است؟ کتاب های « خانواده » ، « کودکان » ، « روان شناسی » و « متفرقه » در فروشگاه اینترنتی تبیانمنبع : tebyan.net
گردآوری توسط بخش اصول تربیتی نوجوان سایت آکاایران